Een doorgang naar India | Nieuws | De Harvard Crimson (2023)

Sinds het verscheen in 1924, E. M. Forster'sEen doorgang naar Indiawordt erkend als een van de beste romans van de eeuw. Gezien de mogelijkheden in het boek was het misschien onvermijdelijk dat iemand er een toneelstuk op zou schrijven, en iemand heeft dat gedaan, met verbazingwekkende resultaten. Santha Rama Rau's toneelbewerking vanEen doorgang naar Indiais - om niet al te scherp te zijn - fantastisch. Ze heeft alleen de harde, strakke plot van het boek genomen en er een toneelstuk van gemaakt dat knettert van een enorme, geconcentreerde spanning, een opwindend drama dat toch veel van het inzicht en de genereuze wijsheid van de romanschrijver heeft behouden.

Een deel van de reden waaromEen doorgang naar Indiazo'n groot succes is als toneelstuk, is dat de roman een heel ander soort prestatie is dan al het andere dat Forster heeft geschreven. Het is een politiek en een sociaal werk, zowel het minst persoonlijke als het meest dramatisch opgebouwde van zijn romans. Er zit minder creatie in, minder fantasie dan je van Forster zou verwachten, en een zorgvuldiger, bestudeerd begrip van hoe een volk geregeerd door buitenaardse wezens werkelijk is. Als het bericht vanHowards eindewas dat privérelaties alles zijn, dat mannen alleen maar moeten leren verbinden, de boodschap vanEen doorgang naar Indiais dat een onrechtvaardige sociale orde een sterkere barrière voor begrip kan zijn dan zelfs seks; dat zelfs minnaars tussen vrienden zullen verdrinken in een zee van raciale achterdocht en haat.

Wat je waarschijnlijk zult missen in een toneelstuk gemaakt van een Forster-roman, is de figuur van Forster zelf, een van de meest beleefd opdringerige moderne romanschrijvers. Je zult zijn stem en zijn bescheiden, eerlijke commentaar op het verhaal dat hij voor je aan het maken is missen.

Dit is een echt verlies en moet een moeilijk probleem zijn geweest voor Santha Rama Rau - niet alleen vanwege alle welsprekende en suggestieve passages die zijn weggelaten, alle beschrijvingen van India en zijn geest, maar ook vanwege de afwezigheid van Forster zelf. op het podium betekent dat zijn verhaal scheef komt te staan. Natuurlijk konden plot en conflict in de roman niet duidelijker zijn. Het lijdt geen twijfel wiens kant de juiste is, welke groep mensen menselijker is. Je moet onmiddellijk een hekel hebben aan de Britten, bewondering hebben voor de afvalligen van de compound die vriendschap proberen te sluiten met de inboorlingen, en de Indianen met begrip en genegenheid zien.

Maar hoe duidelijk dit ook in de hoofdlijnen van de roman staat, de aanwezigheid van Forster maakt je minder zeker van je instincten; terwijl hij het verhaal invult, begint het ingewikkeld te lijken. Het is waar dat de Engelsen huichelaars zijn die niet kunnen geloven dat de inboorlingen mannen zijn zoals zijzelf, maar ze staan ​​voor een nobele, zij het domme, manier van leven gebaseerd op dienstbaarheid. Zelfs het Engelse meisje wiens dwaze hallucinatie de oorzaak is van zoveel bitterheid is fatsoenlijk, zij het saai. En de Indianen zelf - generaties van onderwerping hebben hen tot kinderen gemaakt, met alles wat aantrekkelijk en ontmoedigend onvolwassen is in kinderen. Als ze warm zijn, zegt Forster, zijn ze ook kribbig en missen ze waardigheid.

Forster, de begaafde, intelligente waarnemer van een natie, wordt dus uit het stuk gehaald, maar Santha Rama Rau heeft het probleem van zijn afwezigheid bijna opgelost door een ongelooflijk bekwame taak om zijn opvattingen te comprimeren en samen te vatten in de toespraken van haar personages. Haar spel heeft veel van zijn subtiliteit verloren, maar zijn kijk blijft: vereenvoudigd, het stuk vertelt ons nog steeds de complexiteit van India's tragedie. (Waar mogelijk heeft ze ook de originele dialoog van Forster behouden - een bewonderenswaardige praktijk, aangezien hij een van de weinige moderne schrijvers is die karakters natuurlijk kan laten klinken als ze briljant praten.)

Act One beschrijft de manieren van de ontwikkelde Indianen en de Engelse ambtenaren die de stad Chandrapore regeren. Een informeel theekransje stelt ons voor aan een kring van personages: de impulsieve, Dr. Aziz, een jonge Indiaan die vriendschap met de Engelsen verlangt; de gastheer, meneer Fielding, een wijze leraar Engels die zich onmiddellijk aangetrokken voelt tot Aziz. En twee Engelse vrouwen: juffrouw Adela Quested is een ijskoud jong ding, verloofd met een Engelse magistraat in Chandrapore; en de moeder van haar verloofde is mevrouw Moore. Ze accepteren de uitnodiging van Aziz om met hem te picknicken in de Marabar-grotten.

De scène in de Marabar-grotten is goed - de pijnlijke, grappige pogingen van een arme jonge Indiaan om indruk te maken op twee buitenlandse dames zijn bijna succesvol. Slechts één ding bederft de picknick. Miss Quested, in een gestoorde toestand, verlaat het gezelschap en ze keren zonder haar terug naar Chandrapore om te ontdekken dat ze Dr. Aziz heeft beschuldigd van poging tot verkrachting.

In de Britse club verdedigt Fielding hem - ervan overtuigd dat Aziz onschuldig is - tegen de nobele hysterie van blanken die denken dat een van hen is beledigd door een neger. Hij wordt verbannen en moet indianen in de stad worden, die woedend zijn over de arrestatie van Aziz. Deze clubscene wordt niet zo goed behandeld als andere, met uitzondering van een welsprekende toespraak van mevrouw Moore over de angstaanjagende echo in de grotten:

De echo ondermijnt de greep op het leven. Er staat: 'Pathos, vroomheid, moed - ze bestaan, maar zijn identiek, en dat geldt ook voor de vijfde. Alles bestaat, maar niets heeft waarde.' Als iemand op die plek over gemeenheid had gesproken of verheven poëzie had geciteerd, zou het commentaar hetzelfde zijn geweest: 'ouboom'. Als iemand had gesproken met de tongen van engelen en had gepleit voor al het ongeluk van de wereld, verleden, heden en toekomst, voor alle ellende die mensen moeten ondergaan, wat hun mening en positie ook is en hoeveel ze ook ontwijken en bluffen, het zou bedragen hetzelfde.

Wat er mis is met deze scène is de reactie van de acteurs die de Engelsen spelen. Forster schreef woedend over de Anglo-Indianen, maar hij was niet zo onopvallend als het stuk en de productie hier zijn. Waar de acteurs het over zouden moeten hebben als ze Fielding proberen over te halen om hun kant te kiezen, is een manier van leven; ze moeten laten zien dat ze niet kunnen geloven dat het grote werk van de beschaving van India dat ze hebben ondernomen grotendeels onzin is. In plaats van hun visie zien we alleen een nogal slonzige verzameling smakeloze dwepers.

Het proces van Aziz is goed gedaan. De principes zijn perfect, en de scène is ingenieus geconstrueerd waarin Adela Quested haar fout beseft en de aanklacht tegen Aziz intrekt, waardoor de Britten boos en hatelijk en de Indianen uitbundig en hatelijk achterblijven. Fielding en Aziz voeren een gespannen gesprek waarin maar al te duidelijk wordt dat ze nooit meer vrienden zullen worden totdat het rijk uiteenvalt, en misschien zelfs dan niet.

Zia Mohyeddin, een jonge acteur uit Karachi en de ster van de Engelse productie van het stuk uit 1960, brengt een van Forster's meest briljante personages tot leven. Hij is zeker Aziz, wiens humeur stroomt als water, die zijn vrienden wil plezieren zelfs als hij liegt, die dichter bij zijn gevoelens leeft dan de Britten ooit kunnen, wiens ondermijnende angst dat hij geen waardigheid heeft hem bijna ruïneert en Forster voorziet van met zijn meest subtiele en boosaardigste pleidooi tegen de onderwerping van een ras.

Gladys Cooper is een welsprekende mevrouw Moore, de vrouw wiens geest, nadat ze dood is, over alle gebeurtenissen in het stuk zweeft; ze krijgt een mystiek begrip van India, een gevoel van hoe de enerverende seizoenscyclus en de uitgestrektheid ervan de menselijke waarden bespotten en het begrip spat haar wil om te leven. Miss Quested wordt gespeeld door Ann Meacham, en ze is stijf en bang en eerlijk in precies de juiste Engelse proporties. Fielding (Eric Portman), de oude leraar die leert dat Indiaas en Engels als olie en water zijn, is goed - een treurig, waardig portret.

Santha Rama Rau en de regisseur van het stuk, Donald McWhinnie, verdienen alle lof voorEen doorgang naar India,en ik wens de Amerikaanse productie veel succes. E. M. Forster legde de populariteit van de roman hier in de jaren '20 uit door te zeggen dat Amerikanen het leuk vonden omdat het liet zien wat een rotzooi de Britten van India maakten. Misschien begrijpen we Forsters boek nu beter. Het gaat over India en geeft de Britten de schuld dat ze zich als goden gedragen; ze waren niet groot genoeg - en wie is dat? - om een ​​ander volk te regeren. Maar het houdt ook een pleidooi in voor tolerantie, goed humeur en sympathie - eigenschappen die niet genoeg zijn in deze wereld, maar toch iets zijn.